Psychologia buddyjska odmieniła moje podejście do pracy z ludźmi. Dzięki własnej praktyce medytacyjnej oraz współczującej wymiany staram się kultywować w relacji terapeutycznej łagodność, życzliwość oraz dogłębne zaciekawianie się drugą osobą, a w szczególności jej ukrytym zdrowiem mentalnym.

Każdy ma w sobie potencjał bycia szczęśliwym, a najgłębszą naturą człowieka jest współodczuwanie. Często boimy się współodczuwać, ponieważ chcemy uniknąć cierpienia oraz poczucia bezradności. Kiedy jednak pozwolimy sobie na zaciekawienie się swoimi uczuciami, wierząc w to, że w każdej emocji jest ukryta jakaś mądrość – to bardzo szybko zaczynamy doświadczać WDZIĘCZNOŚĆ.

Okazuje się, że jakość życia zależy od sposobu w jaki interpretujemy doświadczenie, a nie od samych doświadczeń. Na co dzień jesteśmy jednak trenowani w wątpliwościach na swój temat. Fundamentalnie tkwi w nas niepewność czy wszystko jest z nami w porządku, a w większości przypadków myślimy, że nie jest.

Kiedy przytrafiają nam się dobre rzeczy jesteśmy uczeni wyrażania sztucznej skromności, negowania własnych osiągnięć, odbierając sobie tym samym możliwość wzmacniania poczucia własnej wartości. Ten autodestrukcyjny proces dewaluacji swojej osoby zaczyna się bardzo wcześnie w naszym życiu. Buddyjska psychologia mówi o tym, że wręcz to przynależy do naszej ludzkości. Problem pojawia się w momencie, w którym zaczynamy wierzyć w wyrażane przez nas osądy. Wówczas nie zauważamy tego, co otrzymujemy i rozpoczynamy bezlitosny proces zniekształcania rzeczywistości – prowadzący do depresji, neuroz, bezsenności i innych zaburzeń psychicznych.

Podejmowanie zdrowych działań niekoniecznie przychodzi naturalnie – musimy świadomie ćwiczyć się w tym kierunku. Tym bardziej, że w procesie socjalizacji uczeni jesteśmy tłumienia emocji, co sprzyja zatracaniu kontaktu z naszą mądrością.

Fika zaprasza do głębszej refleksji nad naturą naszego umysłu, aby na nową połączyć się z terapeutyczną mocą wdzięczności.